ایستگاه کاری یا ورک استیشن (Workstation)

ایستگاه کاری یا ورک استیشن (Workstation) یک سیستم کامپیوتری با کارایی بالا که اساسا برای یک کاربر طراحی شده و دارای قابلیت های گرافیکی پیشرفته، ظرفیت ذخیره سازی بزرگ و یک ریز پردازنده قدرتمند (پردازش مرکزی) است.
یک ایستگاه کاری  یا ورک استیشن توانایی بیشتری نسبت به یک کامپیوتر شخصی (PC) دارد، اما کمتر از یک ابر رایانه ​​است (که می تواند شبکه بزرگی از رایانه های شخصی محیطی یا ایستگاه های کاری را اداره کند و کارهای پردازش و گزارش گیری بسیار زیاد را انجام دهد).
اصطلاح ایستگاه کاری نیز گاهی به ترمینال های ناهموار (یعنی بدون هیچگونه ظرفیت پردازش) مرتبط است که به رایانه های اصلی متصل می شوند.

اکثر ریزپردازنده های ایستگاه کاری یا ورک استیشن (Workstation) کمترین معماری مجموعه دستورالعمل های (RISC) را استفاده می کنند، در مقایسه با محاسبات مجموعه پیچیده دستورالعمل (CISC) که در اکثر رایانه های معمولی استفاده می شود.
از آنجایی که تعداد دستورالعملهایی که به طور دائمی در میکروپروسسورها (CPU) ذخیره میشوند، معماری RISC پردازش دادهها را سریعتر و سریعتر میکند.
یک نتیجه از این ویژگی این است که نرم افزارهای کاربردی که توسط ایستگاه های کاری اجرا می شوند از خانواده (CAD/CAM/CAE) باید شامل دستورالعمل و پیچیدگی بیشتری نسبت به برنامه های کاربردی معماری CISC باشند.
در گذشته ریزپردازنده های Workstation معمولا آدرس دهی ۳۲ بیتی (نشان دهنده سرعت پردازش داده ها) را نسبت به سیستم های معمولی ۱۶ بیتی که در اکثر رایانه ها یافت می شود، کاهش می دهند.
تولید کنندگان پردازنده برای ایستگاه های کاری یا همان ورک استیشن های پیشرفته، پردازنده های ۶۴ بیتی را تولید می کنند که چهار میلیارد برابر ظرفیت آدرس دهی ۳۲ بیتی دارند (البته این مورد چندین سال است که در حال اجراست و در انتظار پردازنده های ۱۲۸ بیتی هستیم).

قدرت پردازش خام ایستگاه های کاری به آنها اجازه می دهد که با رابط های گرافیکی با وضوح بالا و سه بعدی، نرم افزار چند منظوره پیچیده با توانایی های پیشرفته برای برقراری ارتباط با دیگر کامپیوتر ها بپردازند.
ایستگاه های کاری در درجه اول برای انجام وظایف علمی و مهندسی پیچیده محاسباتی استفاده می شدند. آنها همچنین در برخی برنامه های کاربردی مالی و تجاری برای ثبات بالا و حجم قابل توجه پردازشی مورد استفاده قرار می گیرند.
علاوه بر این، ایستگاه های کاری اغلب به شبکه ای از رایانه های مشتریان متصل هستند که از ابزار و برنامه های مشخص برای دسترسی و تغییر اطلاعات ذخیره شده در ایستگاه کاری اصلی یا مرکز اطلاعات -مانند اطلاعات مدارس که توسط مدیران و معلمان تغییر می کند- استفاده می کنند.

ایستگاه کاری در ایالات متحده در سال ۱۹۸۱ توسط اداره ملی فضایی (NASA) و برای برنامه فضایی آپولو توسط IBM طراحی شد و در سال ۱۹۸۳ به صورت تجاری معرفی شد.
تعریف اصلی بین رایانه های شخصی و ایستگاه های کاری به طور سنتی به قابلیت پردازش داده ها و گرافیک پیشرفته بازمیگردد ولی واقعا اینطور نیست.
اما رابط گرافیکی پیشرفته، ریزپردازنده های قدرتمند و یکپارچه سازی تکنولوژی RISC به رایانه های پیشرفته، آنها را به سختی قابل تشخیص از ایستگاه های کاری می کند.